Als alles naar wens verloopt, zijn er weinig mensen die kijken naar eventuele missers en wat er kan gebeuren. Het is de natuur van de mens om alles te willen behouden en geen stap terug te willen doen. Wat deze crises ons leren, is dat we dat mogelijk wel moeten doen. We kunnen niet oneindig doorgroeien.
Wat echt een giftige cocktail is, is de combinatie van de afnemende koopkracht en de krapte op de arbeidsmarkt
Onlangs kwam er weer een nieuw record bij: achttien miljoen mensen in Nederland. Hoe gaan we deze mensen huisvesten? Waar gaan we op inleveren? Voor de vakbonden staat buiten kijf dat werknemers niet willen inleveren. Onwillekeurig doen ze dat wel. De inflatie is immers hoger dan de loonsverhoging en dus komt er minder geld beschikbaar als besteedbaar inkomen. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor werknemers, maar voor alle mensen in Nederland (en Europa). Moeten werkgevers dan maar de lonen verhogen? Als we kijken naar België, waar een automatische prijscompensatie geldt, zien we dat ook dit geen oplossing is.
Wat echt een giftige cocktail is, is de combinatie van de afnemende koopkracht en de krapte op de arbeidsmarkt. Wij begrijpen dat dit het punt is waar het knelt. De vraag is of wij daar als branchevereniging een oplossing voor hebben. In elk geval niet een ‘eureka’ die het probleem in één keer oplost. Langs diverse lijnen proberen we, met de input van onze leden, dit waar mogelijk te beïnvloeden. We hopen dat jij het vertrouwen hebt dat wij dat op de goede manier doen, maar zonder ergens iets te moeten loslaten, gaat dat niet…
